Co to jest dyspraksja i jakie ma znaczenie w rozwoju mowy?
Dyspraksja jest to nic innego jak zaburzenie planowania motorycznego, które u dziecka o prawidłowym potencjale umysłowym przejawia się kłopotami z precyzyjnym sterowaniem swoim ciałem i uczeniem się nowych zadań ruchowych.
Objawy określające dyspraksję charakteryzują się między innymi w następujący sposób:
– dziecko znacznie wolniej uczy się podstawowych czynności samoobsługowych np. wiązania butów,
– ma ograniczoną kreatywność wykorzystania zabawek, czyli nie wie jak na różne sposoby bawić się np. samochodzikiem czy lalką,
– ma kłopoty w szybkim i sprawnym ubieraniu się,
– w grupie postrzegane jako „gorsze”, „słabsze”,
– niemal zawsze rozlewa nalewając wodę do szklanki,
– potrąca inne osoby,
– jest niezgrabne ruchowo, często się przewraca, potyka się o własne nogi,
– często nie wyrabia się w czasie z realizacją zadania,
– ma kłopoty z wprowadzeniem w życie niektórych, nawet własnych pomysłów.
Dodatkowo często współwystępują: kłopoty z napięciem mięśniowym (w tym aparatu mowy), równowagą, koordynacją, znajomością części ciała i innych objawów, które nakierowują na typ zaburzeń integracji sensorycznej.
Jak to zaburzenie przekłada się na rozwój mowy?
Dzieciaki z dyspraksją często mają opóźniony rozwój mowy bądź problemy w artykulacji. Ponadto:
– problemy ze słuchowym wyróżnieniem dźwięków z tła,
– intensywnie oddziałujące dystraktory przeszkadzają dziecku w słuchaniu ze zrozumieniem i w pełnym skupieniu się na opowiadaniu,
– często rozumieją pewne sformułowania dosłownie,
– mają zaburzoną percepcję wzrokową.
W związku z powyższym dzieci z dyspraksją mimo, iż wiedzą jak daną czynność wykonać, mają problem z jej realizacją, a wynikiem powyższych utrudnień często jest spadek samooceny czy pojawienie się problemów emocjonalnych. Nierozłącznie wiązać się to będzie również z trudnościami w harmonijnym rozwoju, czyli zdobywaniu kolejnych kroków milowych. Orzekanie o dyspraksji powinno być udziałem różnych specjalistów m.in.: terapeuty integracji sensorycznej, logopedy, fizjoterapeuty, psychologa, lekarza. Każdy niepokojący Rodzica objaw warto skonsultować, ponieważ nic nie dzieje się bez przyczyny, a terapia jest w stanie zapobiec wszelkim skutkom istniejących nieprawidłowości.
